Parafia w Troszynie to stosunkowo młody ośrodek duszpasterski, gdyż został erygowany dopiero 26 sierpnia 1990 r. Jednak historia miejscowości i samego kościoła sięga dawnych czasów.

I   WIOSKA

Pierwsze pisane wzmianki dotyczące Troszyna datowane są na 1337 r. Była to wówczas, jak można przypuszczać, dość duża miejscowość. Liczyła 50 włók i należała do rodziny von Sneteling. W 1368 r. odstąpili oni swoje prawa pewnemu mieszczaninowi z Myśliborza, by w końcu w 1472 r. należeć do posiadłości Jakoba Schmidta z Morynia, a później także familii von Sydow. Rodzina ta trzymała Troszyn do 1723 r., zubożając ją do zaledwie siedmiu zagrodników. Po 1804 r. nastąpiła znaczna poprawa. Naliczono wówczas czterech pełnoprawnych gospodarzy i dziewięciu zagrodników. Ostatnia zmiana rządzących nastąpiła w 1871 r., gdy posiadaczami Troszyna zostali przedstawiciele hrabiowskiej rodziny von Finkenstein. Podobnie jak w większości innych miejscowości najcenniejszym zabytkiem jest kościół, choć w Troszynie funkcjonował także zabytkowy XVIII-wieczny pałac zbudowany za czasów Finkesteinów.

II   ŚWIĄTYNIA

Sam zaś kościół jest budowlą romańską, pierwotnie granitową, pochodzącą z 2 połowy XIII w. Zbudowano go ze średniowiecznej kostki kamiennej na planie prostokąta, z wyodrębnionym prezbiterium na rzucie kwadratu, natomiast cegłą przemurowano okna i szczyt wschodni i zachodni. Obecna świątynia uzyskała swój kształt w latach 1873-1876, po wielkim pożarze, dzięki dokonanej przebudowie. Z tych też czasów pochodzą wieża i niewielka zakrystia po południowej stronie kościoła.

We wnętrzu na uwagę zasługuje drewniany podwyższony strop pseudokolebkowy, empora chórowa, ambona i zdobne ławki z XIX w.

W 1986 r. dobudowano nową zakrystię od strony północnej.

III    SITNO

Jeśli już jesteśmy przy charakterystyce kościołów, to koniecznie trzeba dodać słowo o Sitnie, gdzie obecny kościół nie ma nic wspólnego z pierwotną świątynią powstałą prawdopodobnie także w 2 połowie XIII w. Była to wówczas filia parafii w Zielinie. W 1692 r. zbudowano wieżę, która w 1840 r. groziła zawaleniem. Proces niszczenia kościoła doprowadził do podjęcia decyzji, aby w 1849 r. wyburzyć cały budynek.

Nowy kościół wybudowano już w całkiem innym miejscu. Jest murowany z kamienia łupanego oraz z cegły, z której wykonano gzymsy, pilastry, obramienia okien i portali, a także dwukondygnacyjną wieżę. Kolejnym, niestety smutnym okresem w jego historii były lata 1945-74, kiedy to kościół nie pełnił swoich podstawowych zadań liturgicznych. Dopiero 29 września 1979 r. został na nowo poświęcony i przeznaczony do posługi, o czym przypomina bijący dzwon kościelny z 1617 roku fundacji familii von Sydow.

IV   PARAFIA

Troszyn wraz z należącymi do obecnej parafii miejscowościami: Sitnem, Kępą Troszyńską, Mirogniewem i Wicinem (dziś już zupełnie wyludnionym) przez kilka powojennych lat należał kanonicznie do parafii w Kostrzynie, zaś administracyjnie do parafii Narodzenia NMP w Zielinie. W tym czasie administrowany był przez śp. ks. Augustyna Nowotarskiego, który rezydował w Mieszkowicach. Według Schematyzmu Administracji Apostolskiej Kamieńskiej, Lubuskiej i Prałatury Pilskiej z 1949 roku zamieszkiwało tu wówczas zaledwie 397 katolików (134 w Sitnie i 263 w samym Troszynie). Sam kościół został poświęcony 3 marca 1946 roku pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. Od 1 czerwca 1951 r. wszystkie wymienione wioski należały do nowoerygowanej parafii w Boleszkowicach. A od 12 czerwca 1978 r. ponownie do parafii w Zielinie. W uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej, 26 sierpnia 1990 r., powstała tutaj parafia, której patronuje Maryja Wniebowzięta. Do tej pory administrowało parafią czterech proboszczów: śp. ks. Jerzy Węgrzyn 1990-1993, ks. Józef Kozieł 1993-1994, ks. Karol Wójciak 1994-1997 , śp. ks. dr Julian Sadowski 1997-2014 i ks. Paweł Nowotarski 2014-2024. Każdy z tych kapłanów wniósł wiele inwencji w ciągle rozwijającą się parafię, ugruntowując poczucie wspólnoty i odpowiedzialności za nową rodzinę parafialną. Jeszcze przed zaistnieniem parafii w latach 1984-86 zbudowano tuż obok kościoła w Troszynie Dom Katechetyczno-pogrzebowy, który po przeróbkach, spełnia funkcję plebanii.

Ta niewielka wspólnota, dziś już nieprzekraczająca 800 osób, swoje korzenie wywodzi przede wszystkim z terenu obecnej Lubelszczyzny i okolic Kielc. Jest także niewielka już grupa repatriantów ze Wschodu. Większość stałych mieszkańców przyjechała tu „za chlebem” wtedy, gdy tworzono ogromny kombinat PGR TROSZYN. Nie dziwi więc fakt, że po jego upadku nastały tutaj ciężkie czasy. Miejscowa ludność próbuje sobie radzić z biedą i bezrobociem, szukając pracy w Dębnie, Kostrzynie, a także w dalekim Szczecinie i poza granicami kraju. O skali problemu świadczy fakt, że prawdziwych rolników indywidualnych pozostało tu tylko czterech!

To wszystko wpływa na sferę życia duchowego. Udział w niedzielnej Mszy św. kształtuje się na poziomie 20%. Ważnym duchowym akcentem jest codziennie odmawiana przed Mszą św. Koronka do Miłosierdzia Bożego. W środę zaś wspólna modlitwa zanoszona jest do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Nowenna gromadzi licznie członków Żywego Różańca z dwóch Róż: św. s. Faustyny i św. Maksymiliana i Królowej Korony Polskiej. W pierwsze niedziele miesiąca tuż przed poranną mszą św. śpiewane są godzinki ku czci NMP.

Nad śpiewem liturgicznym czuwa w parafii organista p. Krzysztof Kruczek. Do szkoły, która funkcjonuje na terenie parafii uczęszcza 60 dzieci. Nad ich prawidłową formacją duchową czuwa doświadczona katechetka p. Beata Krawiec oraz emerytowana Regina Filip. Nieodzowną pomoc dla parafii bezustannie świadczy zawsze uśmiechnięta sołtys p. Marzena Stachnio oraz nieustraszony komendant Ochotniczej Straży Pożarnej p. Jerzy Trzepióra.

 

 

za: Tygodnik Katolicki NIEDZIELA

 

 

Geschichte der Kirche in Trossin

Ursprünglich war die Kirche in Trossin ein gotisches, turmloses Gebäude aus Granitstein, die aus der 2. Hälfte des 13. Jahrhundert stammte, gebaut mit rechtseckigen Grundriss, mit einem separaten quadratischen Presbyterium. In diesen vergangenen Zeiten lag die hier existierte Pfarrei auf den Gebieten die dem Camminer Bischoff unterlagen. Die Gemeinschaft bestand aus slawischen Einwohnern und den einfließenden deutschen Einsiedlern, die hier infolge von dem Übergang dieses Landes in die Herrschaft von Brandenburg im Jahre 1250, gekommen sind. Nach der Reformation, im Jahre 1534 ist die Kirche ein evangelisches Gotteshaus geworden. Die Matrikel aus der Inspektion des Bischoffs im Jahre 1693 nannte es als Filiale der Pfarrei in Sellin. Aus demselben Dokument erfahren wir über die Ausstattung der Kirche und dem separat  stehenden Glockenturm.

Im 18. Jahrhundert wurde ein Turm mit Riegelkonstruktion mit einem Zwiebelförmigen, blechbedeckten Helm dazu gebaut. Im Jahre 1865 schlug in den Turm ein Blitz und verursachte einen Brand, der die Kirche zehrte.

In Jahren 1873-1876 dank der Familie-Finck von Finckenstein-Stiftung, den damaligen Besitzern von Trossin, wurde das Gotteshaus in einer neogotischen Form umgebaut. Die Fenster wurden vergrößert und mit Zierstürzen bekrönt. Es wurde ein prachtvolles, achteckiges Ziegelturm mit prächtigen und unterschiedlichen architektonischen Details verziert, auf dem drei Glocken aufgehängt wurden. Von Süden und Norden wurde eine Sakristei angebaut. Das Innere der Kirche wurde reich ausgestattet. Hier verdient der Aufmerksamkeit eine hölzerne erhöhte, pseudowiegenförmige Decke, neogotische Netzdecke über dem Presbyterium, Chorempore und Patronatsherrbank, Kanzel und Zierbänke.  In dem Presbyterium begeistert ein monumentales Glasfenster von dem Lehrenden Jesus gestiftet von Clara Finck von Finckenstein und prächtig verzierte Holztäfelung. Die Haupttür der Kirche mit charakteristischen  Belichtung verziert mit Spitzenmotiv einer gotischen Rosette wurden mit einem Messingklinke mit dem Halbpersonengestallt eines Engels und der Überschrift in gotischen Schrift Frieden sei mit Euch ausgestattet.

In dem zentralen Teil der Mittelschiffs in der Nähe des Presbyterium wurde ein Zinntaufbecken – eine Sensation auf der Regionebene – aufgestellt. Auf der Chorempore wurden die Orgeln aufgestellt.

Die Gesamtheit der Arbeiten überwachte der damalige Baumeister der öffentlichen Architektur in dem preußischen Fürstentum mit dem Namen Hackel.

Nach dem 2. Weltkrieg kehrte die Kirche in die Jurisdiktion der Katholischen Kirche zurück und am 15. August 1946 erhielt sie die Patronin der Heiligen Jungfrau Maria Himmelfahrt.

Die beschädigte Dachbeschichtung aus Steinschiefer wurde durch verzinktes Blech ersetzt. Das stark beschädigte Musikinstrument wurde entfernt. Die Patronatsherrbank wurde abgebaut. Das gebrochene Taufbecken wurde in den Vorraum der Kirche gebracht wo sie als Weihwasserbecken diente. Auf dem Turm wurde eine neue Glocke mit dem Namen des heiligen Massimiliano Maria Kolbe aufgehängt. Im Jahre 1986 wurde eine Sakristei an der Nordseite angebaut. In Jahren 1984-86 wurde gleich neben der Kirche ein Katechetisches Haus mit bestattungsraum erbaut.